Hoe mooi het was, en zo dichtbij…
Wat een mooie, bijzondere middag beleefden we afgelopen zondag met onze literaire gast Annejet van der Zijl. En dat gewoon in Heythuysen, in de Bombardon. Maar voor Annejet het woord kreeg, trad Willeke Simons voor ons op. Zij werd begeleid door haar vaste pianiste, Yolanda. En het was maar goed dat de dames een vast duo vormden, want veel tijd om te repeteren hadden ze niet gehad: Willeke moest (en kon gelukkig) op de valreep invallen voor Ron Buitenhuis die door een zware griep geveld was. Willeke wist met haar zuivere en toegankelijke zang vele harten te raken. En ze deed haar naam eer aan: ze zong onder andere een nummer van Willeke Alberti. Nou, ze deed niet voor haar onder! Bedankt Willeke en Yolanda!! Annejet werd geïnterviewd door Ivan Borghstijn. Ze treden wel vaker samen op in deze setting, maar het was beslist niet zo dat ze samen een ‘kunstje’ deden. Integendeel, Ivan verzekerde mij dat hij telkens nieuwe vragen verzint en Annejet probeert te verrassen. Zo opende hij zondag met de vraag: “Wie was jouw eerste liefde?” Het antwoord was: “Omar Sharif!“ Ja, ze heeft geen slechte smaak, die Annejet. Ze bleek haar idool ook een keer in levenden lijve te hebben ontmoet waarbij hij haar zelfs gekust had.
Sowieso is de liefde in het algemeen voor Annejet een grote drijfveer in het leven en ook in haar boeken. De non-fictieroman Fortuna’s kinderen draait uiteindelijk ook om de liefde die alles overwint. Annejet gaat in haar hoofdpersonen altijd op zoek naar motivaties: waarom doet iemand dat? Niet alleen, hoe kan hij zoiets verkeerds doen, maar vooral ook: waarom doet iemand iets goeds? Zo had ze tijdens het schrijven van haar boek Bernard, een verborgen geschiedenis een ontzettende hekel aan die man gekregen, maar toch kon ze hem ergens ook wel weer begrijpen, er zat toch een gewone Duitse jongen achter.
Historisch gezien moet álles kloppen tot in het kleinste detail, anders wordt het hele boek ongeloofwaardig. Annejet benadrukte dat je tijdens het schrijven van een non-fictie roman ook geluk moet hebben met mensen die je willen helpen, archivarissen, bibliothecarissen, familieleden die van alles bewaard hebben enz. Het verhaal Fortuna’s kinderen was aanvankelijk een ‘weesje’, een vergeten verhaal dat ergens in haar archieven zat, tot ze werd getriggerd door een foto van een rijke, zwarte vrouw. Een zwarte vrouw die rijk was, dat was zo ongewoon dat ze naar de achtergrond van die vrouw op zoek ging: het bleek Virginie te zijn uit het boek. Gelukkig maar dat dat gebeurd is!
Anne van Buul vlocht zoals al haast gebruikelijk, alle onderdelen van het programma mooi aan elkaar met haar harpspel. Dat blijft altijd weer een genot om naar te luisteren en is heerlijk rustgevend op de achtergrond.
Beste aanwezigen, bedankt dat jullie er waren; niet-aanwezigen, bedankt voor het lezen van dit relaas. Noteer en blokkeer in jullie agenda: het volgende Literair Podium is op 27 november a.s.
|